Kitap yazmak birçok insanın yapmak isteyeceği şey olabilir ancak bana sorarsanız fena halde aceleci davranıldığını düşünüyorum. Yani birazcık daha zorlasak birçok kişi albüm çıkarır gibi kitap çıkartacak, bastıracak. Peki gerçekten kitap bastırmak mıdır asıl mesele yoksa yazmak, üretmek mi?
Birçok yazar biliyoruz ki ancak hayatlarını kaybettiklerinde eserleri dünyaya ulaşmış.
Bazı yazarlar yazdıkları şahane metinleri yırtmış, yok etmiş.
İşte o adamlar, o kadınlar üretici olan, sanatçı olan.
“Ben bir şey yazdım, para kazanırım, ünlü olurum” derdinde olanlar zaten kendilerini gayet güzel belli ediyorlar.
Çıkarttıkları, bastırdıkları kitaplar dizilere, filmlere çevriliyor, devamları yazılıyor; çünkü niye?
Tuttu.
Her şey şov, her şey vitrin ve en güzeli de edebiyatın kısa zamanda tozlanan vitrinsel boyutunda oldukları da gayet iyi anlaşılabiliyor.
“Kitap yazdım, yolladım yayınevine, kabul etmediler, budur, düzeltme yapılamaz” kafalarından sıyrılmak lazım.
Zaten yola kitap yazarak ya da “Kitap yazmak istiyorum” diyerek başlanılmamalı.
Birazcık o muazzam yazarlardan feyz almak lazım:
Yazarak, yazarak ve binlerce kez tekrardan yazarak ilerliyorlar ve asıl önem verdikleri şey metinler.
“Metinden öykü de çıkar, roman da, nereye giderse” kafasıyla yazıya ve yazmaya dair bir saygı ortada.
18 yaşında kitap bastırdınız ve günün birinde çok nitelikli eserler sundunuz; kendiniz o 18 yaşında yazdığınız kitabı ne kadar ‘çocuğunuz’ gibi hissedeceksiniz mesela?
Gayet ötekileştireceksiniz ve o aceleyle bastırılmış ilk kitap birazcık utanç verecek size, yok etmek isteyeceksiniz, üvey evlat muamelesi yapacaksınız.
Aceleci davranmamak lazım hayatta hiçbir konuda.
Özellikle de yazmak konusunda.
Klişe ama gerçek: Söz uçuyor, yazı kalıyor sonuçta…